“Zogjtë e dëborës…”
Më kujtohet fëmijëria, nga fluturimet dhe cicërima e zogjëve
Në dimrat e ftohtë në ngarkuar me borë…
Ishim të uritur ne edhe zogjtë…
Zbritnin nga malet e cicëronin degëve të pemëve
Ne,fëmijtë merrnim kakinin që pjeknin bukë
Me një spango e një lëndë bënë kurthin e zogjëve
Pabesisht i gënjenim me pak bukë
Si politikanët në fushatë…
Zogjtë e pafajshëm,binin në kurth.
Mizorisht prisnim kokat e tyre..
Jepnin shpirt me një cicërimë…
Një kokë e prerë,kishte hapur sytë, e më shihte vetëm mua
Me sy të zinj si dy rruaza…
Unë,ndjeva dhembje.
Nuk munda t’i jap poshtë mishit të zogut…
Më dukej sikur më cukite me sqep nëpër zguer
Që atëherë i dua më shumë zogjtë dhe zogun..
Edhe zogun që më takonte mua, e lashë të
lirë
Nuk e mbylla në kafazin e zymtë të realitetit
Nga që më pelqen liria e zogjëve…
Unë,jam i gatuar me brumë prej ëndërre,
E kështu ndjehem mirë
Jam vetëdenuar me liri
Jam si ëndërra, si zogjtë…
I çliruar,krejt i lirë…
NA NDIQNI DHE NE : ALBDREAMS MEDIA
